SÜPER LİG PANORAMA: Şifre 48!

Süper Lig'in son yıllarında görmediğimiz bir tablo söz konusu, 4 büyükler ilk 4 sırayı kapladı ve hatta ilk de aynı puanda; 48!

Üst üste oynanan hafta içi ve hafta sonu mesaileri, sakatlıklar, koronavirüs pozitif sayıları, rotasyon şansı ve daha önemlisi yedeklerin performansları... Süper Lig daha önce hiç karşılaşmadığımız zorluklarla mücadele ederken, puan tablosu bize büyük rekabeti ne kadar özlediğimizi hatırlatıyor.

SONSUZA KADAR SÜRMEDİ

Fenerbahçe’ye karşı Kadıköy’de oynamanın rakip üzerinde her zaman bir ağırlığı olur. Daha maça çıkmadan hissedilmeye başlanır. Maç başladığında ise tribünler üzerinize yüklenir, onlarla birlikte takım da…

İlk 25-30 dakikada ağır baskı görürsünüz, nefes almakta bile zorlanırsınız. Bunaltan bir hücum pres, sağlı sollu ataklar, kapanan rakibin üzerine yüklenir. Henüz daha maç başlamadan, rakip henüz topa değmeden, boğucu bir oyun ile yüksek stres yaratılır ve o süreçte gol yemezseniz bir şansınız olabilir, elbette sinmez, korkmaz ve hücumu karşılarkenki stres ve fiziksel yorgunluktan ayağa kalkabilirseniz.

Taraftarsızlığın en fazla zarar verdiği takımlardan biri şüphesiz Fenerbahçe. Ancak geçen sezon da kendi evinde Galatasaray maçındaki tablo, bu sezon da neredeyse aynıydı.

Fenerbahçe, Galatasaray’a maçın son 10 dakikası hariç baskı kuramadı. O dilimde 1-0 önde olan Galatasaray olunca, rakipte strese neden olmadı. Aslında Galatasaray’ın üzerine hiç baskı hissetmediğini bile söyleyebiliriz.

Derbide deplasmandaki takım Fenerbahçe’ydi sanki.

Fenerbahçe’nin teknik direktörü değişti, futbolcuları değişti, genel olarak aynı olan Galatasaray’da değişen neydi de son iki Kadıköy derbisini kazanabildi?

Maçın teknik analizini, kelimelerim yettiğince karşılaşmanın ardından Maçın Hikayesi’nde yazdım. Bu defa biraz daha derbinin değişen karakterine göz atmak istedim.

Galatasaray, tarihinin en yüksek performansını geçirdiği sezonlarda bile Kadıköy’de galibiyet yüzü görmediği gibi beraberliği kayıpsızlık olarak gördü. Hatta öyle ki bu yıllarda Galatasaraylı oyuncuların, yenilirsek de ilk olmaz rahatlığına rağmen Kadıköy stresiyle başa çıkamadıkları anlatılır.

Geçen sezonki derbi, (bildiğim ya da duyduğum bir şey yok sadece gördüğümü iletiyorum) Fenerbahçe’nin bence iç karışıklıklarının bir sonucu olarak ortaya çıkmıştı. Zaten sonrasında çorap çöküğü gibi arkası gelmişti.

Son Kadıköy derbisinde ise bu maçların son 20 yıllık karakterinde roller değişmişti. Galatasaraylılar kazanmaktan bahsediyordu, maç öncesindeki stres Fenerbahçe’nin üzerindeydi. 20 yıllık serinin kırılmış olması, kaybetmeme planlarını yapan tarafı Fenerbahçe’ye çevirmişti. Erol Bulut’un, dengeli ve bekleyip arkadan vurmayı hedefleyen tuzak planı da ilk 25 dakikalık baskıyı ortadan kaldırdı.

Üzerinde Fenerbahçe’nin yükünü hissetmeyen Galatasaray golü de bulunca, Erol Bulut’un sahaya hücumcu takviyesinin artık anlamı kalmamıştı. 1-0 öne geçmiş Galatasaray’a o anki mental durumunda gol atabilecek takım sayısı çok azdır.

Galatasaray’ın üst üste iki Kadıköy galibiyeti, “hiçbir şey sonsuza kadar sürmez” deyimine iyi bir örnektir.

YORGUN SAVAŞÇI

Beşiktaş’ın maçın hemen başında çift sarı kart gören N’Sakala’nın ihraç edilmesiyle 10 kişi kalması, üst üste oynadığı zorluk seviyesi yüksek maçlarda gösterdiği yorgunluk ile birleşince aslında Konyaspor karşısında zorlanabileceğini tahmin etmiştik.

Necip’in beke geçmesiyle birlikte kanatlarından birini çizgi üzerinde kullanamayacak olması da Beşiktaş’ı içe yakın oynayarak ceza sahasına kat etmeye zorlayacaktı. Bu da zaten birbirine yakın oynayan Konyaspor defansını karşılamada rahatlatacaktı.

Yorgun Beşiktaş’ın ilk hedefi takım boyunu uzatmadan alanı genişletmek oldu. Konyaspor da rakibin zaaflarını değerlendirmek için ileride oynamaya karar verdi. Bu da maçın sıkışması anlamına geliyordu.

Konyaspor, dakikalar geçtikçe hala merkezde bekleyen, ceza sahası çizgisini geçmekte zorlanan ve üstüne üstlük defansif olarak arkada da boşluklar bırakan görüntüsüyle 10 kişi kalmış rakibinden daha eksikti. Eksik Beşiktaş, tam Konyaspor’dan daha fazla alan kapattı, daha çok koştu ve daha fazla pozisyon buldu.

Uzunca bir süre böyle devam eden karşılaşmada dakikalar ilerledikçe Beşiktaş’ın düşmesini beklesek de siyah beyazlılar bizi yanılttı. Aslında maçın genelinde çok etkili atak yakalayamayan takımda son 15 dakikada 3 net gol pozisyonu kaçarken bir de Rosier’in ayağından gol geldi.

Beşiktaş yorgundu, 80 dakika 10 kişi oynamış bir takım olarak şimdi daha da yorgunlar. Ama ilk 3’ün 48’er puan ile dizildiği, sıralamayı averajın belirlediği bir süreçte, 3 puan için son nefesine kadar mücadele ederek elinden geleni yaptı.

AVCI

Trabzonspor’ın Yeni Malatyaspor deplasmanı, bu kış pek çok statta olduğu gibi bozuk zeminin gölgesinde geçti. Nasıl olmasın ki, ev sahibi takımın futbolcuları, rakip oyuncular kadar kendi statlarının boşluklarına karşı da mücadele etmek zorunda kaldılar.

Abdullah Avcı, maç önü açıklamasında oyuncu seçimini yaparken zemin koşullarını göz önüne aldığını söyledi. Elbette teknik oyunculardan, özellikle beklerde ve kanatlarda faydalanamayacağını biliyordu, mümkün olduğunca uzun, isabetli, yukarıdan ve hareketli oyuncularla, daha az ileri çıkan bir defans ve merkez hattı planladı. Çok da mantıklıydı.

Oyunu dengeleyen ve hatta Trabzonspor’a doğru eğen işte bu oyuncu seçimleri ve genel oyun planı yerine zemine özel geliştirilen çözümlerdi.

Maçtan önce, maç içinde, maçtan sonra teknik adamları niye bunu oynattın, niye bunu almadın, niye böyle çıktın diye eleştirirken, aslında futbola dair ne çok şeyi bilmediğimiz daha fazla ortaya çıkıyor.

Böylesi bozuk bir zemin üzerinde oynanmış bir maç için eklenebilecek başka bir analiz olmasa gerek.

Abdullah Avcı, Trabzonspor’un yükselişinde en büyük pay sahibi, yapılan transferlerin isabetliliğinden oynanan oyundan futbolcuların oyuna ikna edilmesine kadar…