Kırmızı Krampon: 10 Haneli Bir Köyden Kadın Futbolunun Zirvesine

Sizin ilk futbol anınızda ne var?

Oynamaya başlamadan önce nasıl girdi hayatınıza futbol? İlk futbol anım; okulun önündeki alanda iki tane taştan yaptığımız kaleler ve eskimiş bir futbol topu. 5 yaşımda ilkokula başladım. Babam, 4 yaşımda okumayı öğrendiğim için bekletmek istemedi. Kastamonu’nun 10 haneli bir köyünde yaşıyorduk orada görev yapıyordu babam. İmkanlar kısıtlıydı ve Beden Eğitimi derslerinde tek yapabileceğimiz (bana uygun) futbol oynamaktı. Benim hayatıma böyle girdi futbol, henüz 5 yaşımdayken.

Peki, işin oynama kısmına nasıl geçtiniz? Sizi itekleyen ne oldu?

Futbol hayatıma girdiği ve sürekli her gittiğim yerde oynadığım için izlemeye de başladım. İzledikçe de beni cezbetti. Tabii oyun kurallarını maç izlediğimiz anda babam anlatıyordu bana. Sonrasında babamın tayin olayları da oldu. Lise 1’i bitirdiğim yaz Kastamonu Cide’de Rıfat Ilgaz Sarı Yazma Kültür ve Sanat Festivali için kız futbol takımı kurulacağını duydum. Takıma yazıldım, sadece festivalde oynadığımız maçlarla kalmadı lige katıldık. İlk lisanslı oynamaya bu dönemde başladım.

Kadın olmanın zorlukları tabii ki, oynamaya başladığınız anda hemen tepkiler gelmiştir hem etraftan hem de erkek futbolculardan. Neler yaşadınız?

Cide o zaman 5 bin nüfuslu küçük bir ilçe, ama orada yaşayan insanlar bizleri çok destekledi. Tabii ki olumsuz tepkiler de oldu. Bunlardan bir şey olmaz diyenler de. Ama biz deplasmanlara giderken esnaf maddi olarak deplasman giderlerimiz için destek olurdu. Çok güzel günlerdi. Erkek takımı ise bizim hep yanımızdaydı. Güzel arkadaşlıklarımız oldu, bizlere her zaman destek oldular.

Hangi pozisyonda oynuyordunuz? O mevkiinin zorlukları neydi?

Ben ilk yıllarda forvet, sonra sağ, sol bek ve açık oynadım. Takımların ihtiyacına göre evriliyorduk maalesef. Her mevkiinin zorluğu var en zorlandığım ise sağ ayaklı bir sol bek olduğum dönemdi.

Oyuncuyken hocalarınızla ilişkileriniz nasıldı? Teknik direktör olduktan sonra o günleri düşündünüz mü yine?

İlk antrenörüm bende büyük emeği olan rahmetli Bilal Kozanoğlu’dur. Bendeki yeri çok ayrıdır. Benim hayatımı şekillendiren kişidir. Aram her zaman iyi olmuştur, saygısızlık yapmamışımdır. Daha yaşımız küçük olduğu için çok eleştiremezdik, ezildiğimiz zamanlar da oldu tabii. Ama şu an düşündüğümde hepsinin emeği bana kazandırdıkları hiç bir şeklide ölçülemez. Onların bana kattıklarıyla başka takımlara transfer olabildim. Teknik direktör olduğumda ise oyuncularımın durumlarıyla ilgili her zaman empati yapabilmişimdir. Bunlar geçmişte edindiğiniz tecrübelerle alakalı tabii.

Futbolculuğu mecburen sakatlık nedeniyle erken bıraktınız bu sizi nasıl etkilemişti? Sonrasında teknik direktörlük. Bu geçiş süreci nasıl yaşandı?

Aslında sakatlık değil de kadın liglerinin TFF tarafından iptal edilmesi nedeniyle bıraktım. Samsun 19 Mayıs BESYO bölümünden de aynı sene mezun olmuştum. Uzmanlık alanım futbol olduğu için TFF B lisansımı da almıştım. Cide’ye döndüğümde Cidespor’un erkek futbol takımından teklif geldi.2003 yılıydı. Böylelikle dünya ilk erkek A takımı çalıştıran kadın teknik direktör oldum.

Çok büyük sıkıntılar yaşadınız bunu zaman zaman lig radyo sohbetlerimizde de dile getiriyorsunuz. Neler yaşadınız. En çok üzen ne oldu sizi?

Evet, dönem dönem sıkıntılar yaşadım. Ancak hiçbir zaman takımdaki oyuncularım ve yöneticilerimle sıkıntım olmadı bu benim için çekilen tüm sıkıntılara değer dedirten bir durum. Çalıştırdığım takımlarım ligde iyi durumda oldukları için özellikle deplasmanlarda çok sıkıntılar çektik. En çok üzüldüğüm; Halkalı’da oynadığımız bir müsabakada oyuncumun ayağı kırıldığı halde hastaneye götürmemize izin verilmemesi ve maç bittikten sonra da 1.5 saat soyunma odasında polisin gelmesini beklememizdi. Burada oyuncumun o acıyla bekletilmesi ve yaşanan çaresizlik beni en fazla üzen durumdu.

Oynadığınız dönemde sizi küçük düşürmeye çalışıp ağzının payını alan bir mahalle maçı oyuncusu falan oldu mu hiç?

Hafta sonları babaannemlere giderdik. Orada mahalleler arası maçlarda beni gören erkek oyuncular “kimseyi bulamadınız mı da bu kızı getirdiniz?” derlerdi. Ama maç bittiğinde hepsi merak edip sorular sorar özür dilerdi. Aynı durum büyüdüğümde halı saha maçlarında da oldu.

Teknik Direktör olarak oyuncularla ilk toplantınızda neler yaşadınız duygularınız nasıldı?

Büyüdüğüm yerin takımı olduğu ve futbolcuların çoğunun takımda uzun yıllar oynayan abilerim, arkadaşlarımdan oluşması durumu kolaylaştırdı. Ama ne olursa olsun o heyecan bambaşkaydı. Onlara nasıl bir yol izleyeceğimizi, beklentilerimizi anlatıp hemen bitirmiştim toplantıyı...

Kadın futbolcu olmak mı teknik direktör olmak mı daha zor?

Kadın olmak zor...

Oyuncu ve teknik kadın olarak unutamadığınız maçınız var mı?

Şampiyonluk maçına çıkacaktık bir gün önceden yaptığımız toplantıdan sonra stresten soluğu hastanede almıştım. Ertesi gün oynadığımız maçta 1 penaltı ile şampiyonluğu kaçırdık (averajla) o gün ve penaltı hala aklımda.

Futbolda teknik anlamda gelişmeleri takip edebiliyor musunuz? Niye özellikle ülkemizde golcü yetişmiyor sizce?

Kendimi geliştirmek için yabancı kaynaklar okuyorum. TÜFAD’ın yaptığı kurs olursa kaçırmıyorum. Antrenör eğitimi, sıklığı konusunda sıkıntılar olduğuna inanıyorum. Ülkemizde Amatör futbola değer verilmiyor. Oysa en büyük kaynak amatör futbol takımlarının alt yaş kategorileri. Bizler hep profesyonel kulüplerin altyapılarından bir şeyler bekliyoruz. Oralarda da yaşananları hepimiz biliyoruz. Önce altyapı hocalarına hak ettikleri değeri vermekten başlarsak bence yetiştirebiliriz. Sonuçta yetenek konusunda sıkıntısı olmayan bir gençliğe sahibiz.